مردم سعي ميكنند شير به دست آمده از گاو گوسفند و بز را به محصولاتي تبديل كنند كه نگهداري آنها در دراز مدت ممكن و به آساني هم حمل شوند بدهي است كه اين كار به روش سنتي و بسيار ابتدايي انجام ميگيرد براي اين كار پس از دوشيدن شير بسته به نوع مصرف آن به اندازه هاي مختلف حرارت ميدهند اگر بخواهند ماست تهيه كنند آن را تا حد جوش حرارت ميدهند البته اين ماست قابل تبديل به كره و دوغ نيز ميباشد، پس از آنكه شير جوشيد آن را ميگذارند قدري سرد شود سپس آن را در ظرفي مناسب با مقداري ماست هم ميزنند و روي آن را پتو يا پارچه هاي ديگري قرار ميدهند اين مراحل انجام شده را مايه كردن ماست ميگويند. پس از مايه كردن دو الي چهار ساعت آن را به همان حال رها ميكنند و بعد پارچه يا پتويي روي آن را كنار زده ميگذراند كاملا سر شود . پس از سرد شدن ماست براي خوردن آماده است. مصرف ديگر ماست جهت به دست آوردن كره(مسكه) مي باشد براي اين كار ماست را با مقداري آب در ظرفي از پوست(تلم) قرار ميدهند و آن را از يك سه پايه آويزان ميكنند و با ابزاري به نام (تلم چه) آنرا به مدت حدود 2 ساعت به هم ميزنند در پايان اين عمليات ماست داخل آن به كره و دوغ تبديل ميشود. كره را از روي دوغ (ملاقه) بر ميدارند و دوغ را از سوراخ پايين تلم تخليه ميكنند. دوغ مازاد بر مصرف را در كيسه هاي مخصوص ريخته و به ماست "خيكي" تبديل ميكنند.اين ماست را در خيك هاي مخصوص( كه از پوست بز تهيه ميشود) اين ماست را به روش هاي مدام تازه كرده و شير برنج و زيره به آن مي افزايند و در تمام مدت سال در سر سفره مردم روستا پيدا ميشود اما كره به دست آمده راچنانچه زياد باشد ميجوشانند و به روغن زرد تبديل مينمايند. و از كره يك نوع غذاي مخصوص تهيه ميكنند كه فطير مسكه نام دارد. غذاي ذكر شده غذاي اغلب افراد در فصل به اصطلاح شيروماست است.
اخيرا روش فوق براي تهيه كره عموميت خود را از دست داده روش جديد به اين شكل است كه شير را ابتدا با چرخ شير به خامه و خامه را مايه كرده سپس در داخل ظرف ، آن را هم مي زنند. اين روش ساده تر و كم زحمت تر است و كيفيت روش قبل را ندارد.
از شير پنير نيز درست ميكنند و براي اين كار شير را كمي گرم كرده و يا در معرض گرماي خورشيد قرار ميدهند ،سپس مايه ي مخصوص پنير به آن مي افزايند و روي آن را پوشانده و گرم نگه ميدارند و سپس حدود دو ساعت روي آن را باز گذاشته تا سرد شود و آنگاه در پارچه هاي كرباس قرار داده تا آب آن خارج شود و سنگي روي آن گذشته تا سفت شود از آب پنير لر(1) تهيه ميكنند.
پشم و موي دامها فرآورده ديگري هستند از پشم براي تهيه رخت خواب عروس و فرش، نمد و نيز خمينه(پوشاك مخصوص چوپان) و از موي بز براي تهيه ريسمان روكش جوال، پلاس و... استفاده ميشود.
____________________________________________________________
1- لر: وقتي شير را مايه پنير ميزنند بعد از 3-4 ساعت آن را به صافي ريخته و پنير آن را صفت ميكنند آب حاصل از پنير را جوشانده و دوباره به صافي ريخته، آنچه در صافي ميماند لر نام دارد و از پنير دلپذير تر است.
در مورد بر طرف نمودن زگيل روي دست معتقدند تعداد 24 عدد جو يا گندم را در دستمال بسته و در گل و لاي كنار جوي آب قرار دهند و يا اينكه مقداري پول خورده را در پارچه اي بسته و در سر راه مردم بي اندازند هر يك از اين دو كار باعث بر طرف شدن زگيل روي دست ميشود.
براي مردم بسيار ناگوار است كه دختري از پدر و يا بعد از او از برادران خود تقاضاي ارث نمايد بلكه او بايد سنگيني خود را حفظ نمياد و در اين مورد با برادرانش رو برو نشود، جالب اينجاست كه برادر يا برادران نيز خود را وارث اصلي پدر و مادر ميدانند و در ميراث خانوادگي تصرف مي نمايند و هيچ باور ندارند كه خواهران شايد سهمي از ارث داشته باشند.
صورت پوشاندن (رو گرفتن) يكي از رسومات متداول در بين مردم است و آن بدين صورت است كه وقتي دختر و پسري با هم ازدواج ميكنند از ابتدا نامزدي تا عروسي ، عروس بايد صورت خود را از داماد و اقوام درجه يك و دو داماد در انظار مردم بپوشاند. البته هر يك از اقوام مورد نظر ميتوانند با اهداي كادو عروس را از اين وضعيت خارج نماينند. و عروسي پس از تحويل كادو از آنها تشكر ميكند و رفتارش در برابر هر يك از آنها عادي ميشود ولي در رابطه با داماد اين كار تا جشن عروسي ادامه دارد.
دهان جانور(دن جنور) را بستن، باور ديگري است كه هر يك از اهالي در هنگامي كه حيوان اهلي مثل گاو و گوسفند از آنها گم شود تا هنگام شب دنبال آن ميگردند چنانچه حيوان مورد نظر پيدا نشد در آن صورت به فردي عالم در اين رابطه مراجعه ميكنند.و از او ميخواهند كه بابت حيوان مورد نظر دعاي مخصوصي را بخواند تا حيوان در بر خورد با هر جانور درنده محفوظ بماند ميتوان گفت باور فوق كه يك باور مذهبي است از تسلط مذهب بر جامعه فوق نشآت گرفته است.
سكونت گاه ها خود به دو دسته تقسيم ميشوند:
1- سكونت گاهايي كه در فصل بهار و تابستان در باغ ها جهت نگهداري و مراقب از درختهاي ميوه احداث مي شود ، اين سكونت گاه ها در اصطلاح محلي "سايبان" مي گويند. براي احداث اين سكونت گاه ها سنگ چين بدون استفاده از ملات گل و سقف آنها از تيره هاي چوبي و لايه اي از شاخ و برگ درختان استفاده ميشود .
2- سكونت گاهايي كه در فصل هاي زمستان و بهار در مراتع از آنها استفاده ميشود، براي اين سكونت گاه ها كه از كه اصطلاح محلي "گاش" مي گويند. مجموعه اي از خانه هاي به هم پيوسته است كه به صورت چهار گوش محوطه اي محصور نموده است، معمولا تعدادي از مردم باهم دست به ايجاد چنين سكونت گاهي ميزنند كه آن محل را به نام كه بيشتر از بقيه دام دارد و زمين سكونت گاه مطلق به آن است خوانده ميشود، خانه هايي كه در كنار يكديگر بنا شده است هر كدام مطلق به يك عضو گله است كه در خانه به سمت محوطه ي گاش باز ميشود محوطه ي گاش براي استفاده ي عمومي است ولي خانه ها هر كدام براي رسيدگي و آذوقه دادن شخصي به دام هاست، در كنار ورودي گاش يه خانه ي مناسب تر جهت چوپان احداث ميشود كه لوازم اوليه زندگي در آن يافت ميشود چوپان موظف است كه در روزهاي آفتابي و مناسب زمستان گله را از گوش بيرون ببرد و تا هنگام غروب در مراتع موجود بچراند. اعضاء گاش هر روز براي شب دامها آذوقه مهيا ميكنند و هر كس در خانه شخصي خود تداراك پذيرايي از دام هاي خود را ميبيند .هنگامي كه چوپان ، گله را به محل گاش برگرداند اعضا در جلوي در گاش براي تفكيك دام هاي خود مي ايستند، اين كار براي بار اول قدري مشكل است ولي از روزهاي بعد به علت علاقه دام ها به آذوقه داخل خانه ها ، دام ها به راحتي از جلوي درب گاش از هم ديگر جدا ميشوند.
مصالح ساختماني بناي گاش بسيار ساده است و به غير از چوب كه براي پوشاندن سقف به كار ميرود و نيز مختصري درب و پنجره كه از روستا به آنجا منتقل ميشود بقيه مصاح از محل گاش تهيه ميشوند كه عمدتا سنگ و گل مي باشند.
تقريبا از ماه دوم فصل بهار اين سكونت گاها ترك ميشود چون به علت سرسبز شدن مراتع و هواي مناسب ديگر نياز به بازگشت گله به گاش نيست، از اين به بعد تنها چوپانان همراه دام ها به سر ميبرند و صاحبان آنها به روستا بر ميگردند و هر روز صبح مردم براي دوشيدن دام ها و شير دادن خلمه ها (بزغاله ها و بره هاي كوچك) به برگاه(خوابگاه گله) مراجعه ميكنند و پس از انجام كار خود مجددا" به روستا باز ميگردند.